H πρόσφατη ανακοίνωση της Ευρωλίγκας για το τι μέλλει γενέσθαι την τρέχουσα αγωνιστική σεζόν δεν αποτελεί απλώς ομολογία αποτυχίας διαχείρισης μιας κρίσης. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τις… καλύτερες οικογένειες, όπως η ΟΥΕΦΑ και η ΦΙΦΑ, αφού αυτό που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε σε όλα τα επίπεδα είναι αναμφίβολα πρωτόγνωρο.
Το συμπέρασμα που προκύπτει ωστόσο, διαβάζοντας προσεκτικά τα όσα αναφέρει ο Ζόρντι Μπερτομέου σε μία τοποθέτηση με δεκάδες “αν” κι ούτε ένα ξεκάθαρο δεδομένο, είναι σοκαριστικό:
Σχεδόν 4,5 χρόνια μετά την 10ετούς διάρκειας συμφωνία των 11 ομάδων-μετόχων της Ευρωλίγκας με την εταιρεία-κολοσσό, IMG, είναι πλέον σαφές ότι το εγχείρημα, που τον Νοέμβριο του 2015 εκτιμήθηκε από την νέα κοινοπραξία πως θα αποφέρει σχεδόν 900εκ ευρώ, στηρίζεται πάνω σε ένα παντελώς ανύπαρκτο θεσμικό πλαίσιο.
Είναι αδιανόητο σχεδόν μία πενταετία μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας να μην υπάρχει στο καταστατικό της διοργάνωσης έστω μια παράγραφος περί απρόοπτων καταστάσεων κι ειδικών συνθηκών. Δεν υποστηρίζουμε βεβαίως πως όφειλαν, ο Ισπανός κι οι ομάδες-μέτοχοι, να προβλέψουν κάτι τόσο ακραίο όπως είναι μία πανδημία. Αυτό θα ήταν πέρα για πέρα υποκριτικό. Όταν όμως περιμένεις να εισπράξεις ένα μυθικό ποσό σε βάθος 10ετίας, είναι παράλογο το μοναδικό που έχεις να πεις αυτή τη στιγμή για την ταμπακιέρα να είναι τόσο ασαφές και απροσδιόριστο. “Εμείς θα ακολουθήσουμε κατά γράμμα αυτά που θα πουν οι κυβερνήσεις των χωρών που εκπροσωπούνται στην διοργάνωση”, επαναλαμβάνει ο Ισπανός. Μονάχα με αυτό ωστόσο δεν γίνεται δουλειά.
Ας υποθέσουμε πως πάνε όλα κατ’ ευχή. Ρωσία και Τουρκία, που είναι πίσω σε σχέση με τους υπόλοιπους όσον αφορά την έξαρση της πανδημίας, αντιμετωπίσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το πρόβλημα, στις υπόλοιπες χώρες δεν παρουσιαστεί κάποια αναποδιά, οι Αμερικανοί είναι έτοιμοι να επιστρέψουν στις ομάδες τους κλπ. Φαντάζεστε να μην ολοκληρωθεί η φετινή Ευρωλίγκα επειδή για παράδειγμα η Βαλένθια θα αποφασίσει ότι την ενδιαφέρει περισσότερο το ισπανικό πρωτάθλημα από την Ευρωλίγκα, στην οποία ούτως ή άλλως δεν έχει εξασφαλισμένη θέση την ερχόμενη σεζόν;
Αυτό ακριβώς προβλέπει η ανακοίνωση. Αν δεν μπορεί έστω μία ομάδα, θα κατέβουν αυτόματα τα ρολά. Πως προσδιορίζεται το “μπορεί”; Καλό ερώτημα, το οποίο θα μπορούσε να απαντηθεί με σαφήνεια εφόσον είχε προσδιοριστεί έγκαιρα. Τώρα τα πάντα είναι υπό αίρεση, ακόμα κι αν οι ομάδες έβαλαν πριν από λίγες ημέρες την υπογραφή τους σε μία κοινή απόφαση που πάρθηκε επί τούτου.
Το πρώτο λοιπόν που καλούνται να διευθετήσουν ο Ισπανός και οι 11 “μεγάλοι” του ευρωπαϊκού μπάσκετ όταν με το καλό γυρίσουμε σελίδα, είναι το ζήτημα της εμπιστοσύνης. Έτσι ώστε να σταματήσουν να ονειρεύονται παλάτια αξίας σχεδόν ενός δις, χτισμένα πάνω στην άμμο.
